Ezels stoten zich geen twee keer #ofwashetnudrie

Als we het hebben over 'zet eens wat afgesleten schoenen op uw blog', dan scoor ik bijzonder goed. Hierbij presenteer ik je de favoriete schoenen van het moment... 'Niet zoveel bijzonders' hoor ik je denken. Wellicht ben jij dan géén zonenmoeder. Correctie; een zonenmoeder met een schepsel dat - nog steeds - verzot is op oranje. Wat onmiddellijk ook de verklaring is voor de broek, zowel op de sociaal aanvaardbare manier als achterstevoren draagbaar, opnieuw volgens eerder vernoemd schepsel. Dat moeder Khadetjes daarbij roloogt, dàt is bijzaak #schaterlach.




Uiteraard gaat het hier niet over -gekochte- schoenen of broeken, maar om het feit dat de zomer me weer te pakken had. De Khadetjes dragen een seizoen lang 'korte' dingen waardoor ik het niet merk dat mouwen en broekspijpen plots driekwart worden... Of dat jurkjes nog nauwelijks onder de noemer 'zedig' vallen, nogal een geluk dat ze aan de lagere school nog niet met een lat staan om de afstand tot de knieën te meten. Meer woorden hoef ik er niet aan vuil te maken, mevrouw Khadetjes weet eigenlijk niet voor wie of wat eerst te naaien! Omdat ik precies in een ventenflow zit, werd zoonlief allereerst aangepakt. Herfsttruien, en onmiddellijk maar enkele exemplaren - juist; de kast is -ahum- leger dan leeg.

Juist, niet scherp. Scherpe foto's worden geweldig overschat als je 't mij vraagt ;)

Dossier gemaakt - de laatste LMV kon me bekoren; met stip omdat er een sweater patroon instond waar ik heel wat in zag - net zoals de rest van naailand, maar die vullen uiteraard zoonlief zijn kast niet ;). Ik deed van luier dan lui en mat hem trouwens niet op - moet je maar eens proberen, met een kind dat je niet mag aanraken of het begint te giechelen als een... naja, je vat het wel. Ik hanteerde dezelfde tactiek als bij meneer Khadetjes; ik nam een gekochte, goed passende trui, mat die op en ging met de meetlat aan de slag op het patroon. Dat leidde tot een serieus aangepast patroon, met als breedtemaat 146/152. Geen idee trouwens voor wie die maat is, maar voor mijn kersverse zevenjarige leek het me nogal aan de hoge kant te zijn. Soit, ik maakte een eerste exemplaar in die maat, en nam daarna maar de kleinere maat over; zijnde 134/140 die hem bijna perfect past - wat ook logischer is; zijn confectiemaat is 134. Het enige wat ik een volgende keer aanpas - mevrouw Khadetjes, bij de les alstublief - zijn langere mouwen, want die vallen hier wat aan de korte kant uit.

Divagehalte? Ik? Hoe kom je erbij? #schaterlach

Stof in 2016: 27 in  - 103 uit  (15 gekocht&verwerkt - 2 gerecycleerd)  - #1in3uit

[Blogtoeren] "Dedie die ook aan venten denkt"

Patroon: Finlayson Sweater van Thread Theory - Stof: French Terry navy blue van Babarum

Oh boy. Een blik op de rechterkant van het scherm - onder het blokje "over" of labels voor de normale mensen - toont het zelfs zonder cijfers pijnlijk duidelijk aan; de kleinste bewoner van ons huis gaat met het merendeel van het gerief lopen, de sukkelaar van 't spel, die staat er in piepkleine lettertjes naast. Om mezelf te verdedigen kan ik zeggen dat 2016 naar mijn gevoel het jaar van de vent is maar dat ik dat blijkbaar niet fotografisch vastgelegd heb - met twee hemden op de teller en vier tshirts vind ik dat hij niet echt te klagen heeft. Toen Jelle me vroeg of ik haar tweejarig stoffenwinkelbestaan wou meevieren, deden die piepkleine lettertjes van dat label me zeggen "ja" en "zijn heren ook toegelaten?". Ik kan alvast vertellen dat ze voortaan "altijd nog een keer mag langskomen" want dat nieuwe maaksel, dat valt hier in de smaak!




Wat stoffenwinkels betreft moet ik het merendeel enthousiaste uit de grond schietende paddenstoelen ontgoochelen... ik ben nogal honkvast en verkies bovendien steeds vaker een bakstenen winkel waar ik kan voelen aan de stof - hopelijk ken je die teleurstelling niet; van vol contentement een pakje open te doen, met een koude douche als gevolg omdat de stof toch niet helemaal je dat is.
Hoewel Jelle aan de andere kant van het land woont en gaan voelen dus niet zo praktisch is, hoor ik het haar nog zeggen "ik moet iets vertellen, ik ga -ook- een stoffenwinkel beginnen". Onze paden kruisten elkaar sinds dat moment nog geregeld en meer dan twee jaar later, geniet ik nog steeds van haar eigenzinnige keuzes en haar aandacht voor stoffen voor dames en heren.




Nu moet je weten dat meneer Khadetjes al sinds dat gesprek voorzichtig oppert dat een op maat gemaakte broek wel leuk zou zijn, Ik blijf min of meer doof voor dat lieve verzoek en kijk uit naar allerlei patronen die ik wel zie zitten - understatement van het jaar; meneer Khadetjes is nogal een brave mens, niet dat hij de broek in huis niet zou dragen, maar laat ons zeggen dat hij niet bepaald wakker ligt van vestimentaire keuzes. Op Black Friday zag ik mijn kans schoon en plunderde ik de webshop van Thread Theory. Een Newcastle Cardigan, dat leek me wel iets - zeg nu zelf, wat kun je daar nu op tegen hebben?
U las het regeltje "hij ligt niet wakker van vestimentaire beslissingen"?
Juist.
Deze keer wel.
Ui.te.raard.
Ik deed mijn best niet al te veel te rologen - wie mij kent weet dat dat een onbegonnen zaak is want mijn gedachten zijn in 9,5 keer van de 10 zonder enige nood aan ondertiteling van mijn gezicht af te lezen - en schotelde een aantal alternatieven voor die 'ongelooflijk, foeilelijke bompatrui' voor. De keuze viel op een ander patroon dat ik diezelfde dag in mijn mandje klikte; de Finlayson Sweater - ik zweeg uiteraard als vermoord dat er ook een patroon voor een broek in mijn mailbox belandde, anders had ik mijn plannen wel kunnen opbergen #onsgeheimpje #schaterlach.



Dossier gemaakt: Enkele -ongeblogde- maaksels eerder dit jaar leerden mij dat ik mezelf niet kan en mag vertrouwen met een meetlint als het om meneer Khadetjes gaat. Dat doe ik dus niet meer, vergeet het - vrijwilligers om me de benodigde trucs te komen demonstreren zijn méér dan welkom!.
Om mezelf frustraties en een niet passend kledingsstuk te besparen, mat ik een gelijkaardige sweater op en mat ik na op het patroon - wie mij kent weet dat dat ook tricky is, maar allé, een ezel stoot zich ook maar een bepaald aantal keren aan dezelfde steen, hoop ik dan - om de maat te bepalen. Ik twijfelde tussen een XS en een S (hij zat er pal tussen in) en maakte uiteindelijk de grootste maat; de S dus. Alles kwam behoorlijk goed overeen met de bestaande kleerkastvulling, dus paste ik nauwelijks iets aan - ik tekende wél drie cm extra mouwlengte en zette alle boorden aan op 1cm naadwaarde in plaats van de inbegrepen anderhalve. Ik verzuimde de kraag te verstevigen - ter mijner verdediging; er stond 'optioneel' - en zou dat een volgende keer wel doen bij French Terry, bij stevigere stof hoeft het volgens mij niet. Eigenlijk niets dan lof voor het patroon; de naadwaarde is inbegrepen, de handleiding is duidelijk (er is zelfs een sewalong met nog meer foto materiaal) en de pasvorm is goed. Zelfs mijn moeilijk vestimentair geval is tevreden en nestelt zich in deze überzachte sweater. Klaar voor bandwerk, als je het mij vraagt.

Meer moois valt er te zien bij Querida - a naais ID - Miss Wobie - With Love by Eva - Liesellove

Wie graag zichzelf of iemand anders wil verwennen met een meter van deze streelzachte tricot - of wat anders, dat kan ook, uiteraard - waag dan hier je kans tot eind deze maand. Voor wie niet tot die tijd kan wachten, gebruik BabaRumFeest voor 15% korting.

a Rafflecopter giveaway

-- JA, ik mocht deze stof van Babarum uitkiezen om ermee aan de slag te gaan
maar ik kies er zelf voor om jullie mijn maaksel te tonen waar ik oprecht enthousiast
over ben... mooie mannenstoffen zijn eerder dun bezaaid, dit is er eentje die ook op
mijn werktafel was beland als ik die zelf betaald had. Zoals in ieder bericht van mij
vertel ik wat ronddwaalt in mijn hoofd en op mijn werktafel, zonder censuur.

Over lijf en leden

----hang in there, er volgt een zondvloed aan woorden en
gedachten  zonder mooie plaatjes. Voor vrolijkheid van alle aard
verwijs ik graag door naar de volgende blog in je leeslijst ;)---

Het fluistert.
Ik liet het hier al eens vallen, dat mijn teerbeminde omhulsel het jaar inzette met protest. Iedereen maakt keuzes in zijn leven, ook blogsgewijs kies je wat je deelt. Ik schreef het nooit op of maakte nooit de bewuste keuze, maar ik handhaaf voor mijn online plek "deel de mooie kant van het verhaal". Wie hier meeleest weet wellicht waarover ik het heb, ik vertel en toon mijn naaisel, het maakproces en mijn gedachten erbij. Ik ben daarin behoorlijk eerlijk, die dingen lopen hier ook niet altijd van een leien dakje, ik verzwijg niet maar probeer zo goed en kwaad te omschrijven hoe het eraan toe ging. Soms een fluitje van een cent, soms een naaisel dat ik het liefst van al vér weg zou katapulteren.
De andere kant van het verhaal, hoe ik leef en wat er naast het hele naaigebeuren in me omgaat, dat blijft meestal aan deze kant van het scherm hangen. Keuzes, ik zei het al. Maar ik ben wie ik ben en nét daarom wil ik toch graag eens neerschrijven waarom het hier slechts fluistert in plaats van te bruisen van leven.

'Je ziet er goed uit'
Sinds januari heb ik er een trouwe, erg uitgesproken metgezel bij. Mijn lijf had al links en rechts wat mankementjes waarmee ik niet zomaar doe wat ik wil, maar zo allesoverheersend verlammend maakte ik tot dan nog niet mee. Dagen waarop de minste beweging je lijf in vuur zet, waarop het lastig is een deur te openen, waar lezen geen optie is omdat het boek te zwaar is, dagen waarop zelfs je hoofd rechtop houden een opgave is. Niet echt de dingen die je het liefst met anderen deelt, dus zwijg je maar en word je goed in het opzetten van een masker waar slechts je liefsten door kijken en zien dat het helemaal niet goed gaat met je. Alsof hoe je eruit ziet toont hoe het met je gaat.

Het glas is niet leeg.
Tot de geboorte van de Khadetjes propte ik de volledige 'huisapotheek' - pleisters inclusief - in zo'n mini ijsdoosje, meer was zelden van doen. Sinds het begin van het jaar trok ik van dokter naar specialist, kinesist, scanner, weet ik veel wie of wat en kreeg ik verschillende etiketjes en immense pillendozen. Dat kleine, ieniemienie doosje volstaat al lang niet meer en is vervangen door uit de kluiten gewassen familieverpakkingen. Ik ben van nature behoorlijk optimistisch, zelfs een bodempje in het glas is bij mij nog halfvol maar het blijven zoeken en het hele medische systeem maken zelfs mij soms moedeloos. Ik zou je zo graag vertellen wat me mankeert, helaas vond ik nog niemand die het mij kon vertellen.

Ga een hobby zoeken
Gelukkig heb ik een aantal sterke schouders rond me, waar ik welkom ben om uit te janken maar ik kan je verzekeren dat ik ziek zijn met andere ogen bekijk. Want zo'n allesoverheersende pijn zet je (leef)wereld op zijn kop, dat kan ik je alvast vertellen.
Als afsluiter van een behandeling kreeg ik deze week dè remedie voorgeschoteld 'Mevrouw, zoek een hobby om u te ontspannen'. Ware het niet dat ik met mijn mond vol tanden perplex zat te wezen, ik gaf die arts mijn virtuele adres. Naast een hele rits hobby's die ik het afgelopen jaar zo goed als allemaal afbouwde, net omdat het niet meer gaat. Maar als je hier wat ziet verschijnen, dan weet je dat het op doktersbevel is #schaterlach

Hand op mijn hart, nog nooit was het zo moeilijk om op die oranje knop daar rechtsboven te klikken - aka "publiceer" voor wie geen bloggerblog heeft. Ik vraag en wil geen medelijden, ik probeer woorden te vinden voor wat in mijn hoofd leeft, uit te leggen waarom mijn hart zo'n zeer doet dat het hier fluistert. In gedachten naai ik dat de brokken er af vliegen, ben ik al klaar met de zomercollectie 2017, en hoop ik dat jij hier in een volgend bericht het resultaat van enkele goede momenten mee bekijkt. x

De 'kostelijke' zak

Ik durf het niet te tonen, waarmee mijn kinderen hun gerief in rondtjolen - met een voorliefde voor het maken van tassen is het ronduit een schande te noemen. Twee flutsige rugzakjes die ik ooit kreeg bij de aankoop van kattenvoer, ik heb de braafste kinderen ter wereld dat ze daar zonder zich er iets van aan te trekken mee op stap gaan.
Hoewel ik met alle liefde van de wereld dochterlief van een handgemaakte boekentas wou voorzien bij haar eerste stappen in de lagere school, ik kon de moed en energie niet opbrengen - wellicht zullen er nog wel boekentassen volgen, dus ik probeer me er niet aan te storen. Ik klikte een boekentas in de brievenbus en besloot die eerder vermelde rugzakjes te vervangen, kwestie van mijn geweten wat te sussen.



Er zijn voldoende gratis patronen op het net te vinden, ik had wellicht eenvoudig een van de oude exemplaren erbij kunnen halen om een patroontje te tekenen, maar ik zag bij haar zo'n mooie exemplaren passeren dat ik koos voor het gemak van een bestaand patroon mèt bijhorende handleiding. Omdat het exemplaar van zoonlief nogal gehavend was, startte ik voor hem - en ook wel omdat ik nét wat vaker voor dochterlief aan de slag ga en zo het evenwicht wat wou recht trekken. In de voorraad zat een mooie cactus canvas - ik heb een 'stevige' reputatie hoog te houden dus gewoon katoen is simpelweg geen optie, gewoon al voor de duurzaamheid alleen al - die ik combineerde met geometrische zwart-witte canvas. Voor de binnenkant gebruikte ik een geplastificeerd tafelkleed, altijd mooi meegenomen als er nat zwemgerief in zit.







Ik geef het toe; ik dacht dat eens rap te arrangeren, het is nu precies niet de eerste tas die ik maak, hoe moeilijk kon het zijn? Als ik even eerlijk ben kan ik wel een aantal redenen aangeven die ervoor zorgden dat het geheel en al aan mijn eigen handelingen te wijten is, dat het niet op een avondje in orde was. Het ding - ja. Het. Ding - vertoefde een volle week op mijn werktafel waardoor het volgens mij een van de meest prijzige rugzakjes is ooit gemaakt, in werkuren alleen al. Het blijkt dat je het kunt verliezen, dat tassenmakerij gedoe #schaterlach
Om me over mijn frustraties - er was zeker tevredenheid ook, bij het aanschouwen van het resultaat, ik ben geen complete masochist - heen te zetten, gooide ik er nog een hoekjesgeval uit Zo Geknipt 2 tegen en ging ik vrolijk over mijn grenzen heen. Maar het kind is van alle gerief voorzien, dat verzacht.







Dossier gemaakt: voor de grootste rugzak gebruikte ik de schoolkind versie van De Hippe Uil. Ik vergeleek met wat nu gebruikt werd en kwam uit tussen de kleinste en de grootste maat, wat me logischer wijs voor de grootste deed kiezen - al vind ik hem ruim uitvallen voor ons gebruik, maar dan kan hij wellicht ook wat langer 'mee'. Het patroon zelf is duidelijk en goed uitgelegd, ik verstevigde evenwel net iets meer dan aanbevolen - échte ezels stoten zich minstens 783 aan dezelfde steen, daar zit ik nog lang niet dus dit zinnetje lees je hier waarschijnlijk nog vaak - en stak daar behoorlijk wat tijd in. Ik had prachtige rits op rol gekocht - én erin gestikt - maar de bijgeleverde trekkers pasten er niet op... twee keer raden wanneer ik dat ontdekte. Niets wat een rondje tornen niet kon oplossen, maar ik vermoed dat je mijn bovenvermelde frustratie ondertussen wat beter snapt. Uiteindelijk recycleerde ik de rits van het oude rugzakje - samen met de tassenband, toen ik toch aan het plunderen ging ;). Wat versteving betreft is het een mix van H630, H250 en iets wat nog in huis rondslingerde, wat maakt dat het een rugzak is die volgens mij toch enkele jaren mee kan én ook comfortabel is om dragen.
Het turngerief blijft op school in een kleiner zakje, vorig jaar maakte ik al een rugzakje maar dat bleek net iets te nipt gepast te zijn waardoor zoonlief het lichtelijk molesteerde. Ik herhaalde dus hetzelfde recept en was bij voorbaat ongelooflijk blij bij mezelf te lezen dat ik er op zo'n twee uur vanaf ging zijn - waarvoor zo'n digitaal archief niet goed is, nietwaar?. Zo Geknipt stelde niet teleur, ik gebruikte een drievoudig stiksel en hoop volgend jaar géén turn- of rugzakken te maken rond deze periode - het duivelse stemmetje op mijn schouder dreint "ahnee, want dan ben je druk bezig een boekentas te stikken". Drie jaar op rij dezelfde zal wat overmoedig zijn zeker?





Stof in 2016: 24 in  - 98 uit  (15 gekocht&verwerkt)  - #1in4uit